Selidodeiktis

Έχοντας ήδη διαβάσει το “Να σου πω μια ιστορία” του Χόρχε Μπουκάι, αγόρασα τον Ιανουάριο του 2017 (ναι, καλά διάβασες, του 2017) το “Να βλέπεις στον έρωτα”. Ξεκίνησα να το διαβάζω με ρυθμούς χελώνας, ώσπου κάποια στιγμή το παράτησα.

Φτάνουμε στο σήμερα, όπου το ξανάπιασα από την αρχή και με ρυθμούς λαγού αυτή τη φορά το έκανα φύλλο και φτερό σε λίγες μέρες. Είτε φταίει που είναι καλοκαιράκι και είμαι πιο χαλαρή, είτε ευθύνεται το σύμπαν, τα άστρα ή η μοίρα, το βιβλίο διαβάστηκε, τελείωσε, πάει! Και δεν μπορώ να θυμηθώ πόσες φορές έξυσα το κόκκινο μου μολυβάκι για να υπογραμμίσω (θεόστραβα) προτάσεις ή και ολόκληρες παραγράφους! Έβαλα και αστερίσκους! Αμέ! Αν μου άρεσε ολόκληρη η σελίδα, για να μην την υπογραμμίσω ολάκερη (πόσες στραβές γραμμές να αντέξει το OCD μου;;) έβαζα ένα αστεράκι κι έξω από την πόρτα.

Δε θα σου πω πως δεν με κούρασαν λίγο τα e-mails που πήγαιναν και ερχόντουσαν. Όμως, το βιβλίο αυτό μου έμαθε πολλά! Και θα σου μάθει κι εσένα αν έχεις μάτια ανοιχτά! Καταρρίπτει τα στερεότυπα των τέλειων σχέσεων (η Barbie και ο John John χωρίσανε και η ζωή συνεχίζεται) και σε προκαλεί να αναλάβεις την ευθύνη του εαυτού σου και της σχέσης σου. Φτάνει με τις drama queens και τους attention maintained χαρακτήρες (Behaviour Analysis FTW). Η ζωή σου είναι στα χέρια σου και οι επιλογές σου την καθορίζουν. “Η πραγματικότητα βελτιώνεται σημαντικά όταν αποφασίζω να απολαύσω αυτά που μπορώ, αντί να υποφέρω επειδή δεν πραγματοποιείται μια φαντασίωση ή μία αυταπάτη” λέει ο Χόρχε (τα γράφω για να τα ακούω κι εγώ). Και συνεχίζει “το να υποφέρω επειδή τα πράγματα δεν είναι όπως τα είχα φανταστεί είναι ανώφελο” και το διαλέγεις θα συμπληρώσω εγώ, που έχω δει Orange is the new black και θυμάμαι την Kentucky να εξηγεί τη διαφορά μεταξύ πόνου και ταλαιπωρίας.

Το “Να βλέπεις στον έρωτα” σε προκαλεί να βρεις τον εαυτό σου και να μην προσπαθείς να αλλάξεις το σύντροφό σου ώστε να έρθει στα μέτρα σου. Σε ρωτάει τι κάνεις εσύ για να αλλάξεις μια κατάσταση που δε σου αρέσει (τα ίδια κάνει και ο ψυχοθεραπευτής σου που δεν τον ακούς καθόλου και συνεχίζεις να λες “Ναι, αλλά ο άλλος…”). Σε προκαλεί να βρεις μια σχέση που θα αξίζει τον κόπο και θα σε βοηθήσει στην προσωπική σου εξέλιξη (ουπς). Η σχέση δεν γεμίζει τα κενά σου και σε μία σχέση δε σώζεται κανείς και από τίποτα. Το άλλο σου μισό, είσαι εσύ! Και όταν σε βρεις, τότε θα ψάχνεις για ένα “άλλο ολόκληρο ώστε να μοιραστείτε αυτά που έχεις εσύ κι εκείνος” [déjà vu: Κοινός παρονομαστής (2014) σε σκηνοθεσία Σωτήρη Τσαφούλια].

Το βιβλίο σε πάει κι ένα βήμα παραπέρα, σου μιλάει για το θυμό και τη θλίψη και για τα πράγματα που σε εκνευρίζουν στον άλλο. Αγγίζει το πληγωμένο παιδί μέσα σου, σου μιλάει για τη μαγεία της συνάντησης, σε παροτρύνει να ανακαλύψεις τις ανάγκες σου, αγγίζει λίγο και τα θεματάκια σου με τους γονείς (ζονγκ) και σου τονίζει πόσο όμορφη αξίζει να κάνεις τη διαδρομή! Διαβάζοντας αυτό το βιβλίο θα βρεις σίγουρα μέσα τον εαυτό σου, τον νυν και τον πρώην σου, τη φίλη σου, τη μάνα και τον πατέρα σου, μια θεία και μια ξαδέρφη σου! Θα θυμηθείς σχέσεις τοξικές και σχέσεις εξάρτησης που είχες ή που έχεις ακούσει, σχέσης βαρεμάρας, βολέματος και συνήθειας, ή σχέσεις μεταξύ ανθρώπων που ξέρουν τι τους γίνεται. Αυτές τις τελευταίες να μας τις δείξεις κι εμάς! Θα παρατηρήσεις patterns στον τρόπο που σχετίζεστε εσύ και οι γύρω σου. Τέλος, θα εντοπίσεις τον φόβο που σε κρατά πίσω και τη σημασία που έχει να αποδεχτείς τον εαυτό σου, να είσαι παρών και να εκτίθεσαι. Μια ζωή την έχουμε και δεν έχουμε χρόνο και χώρο για συναισθηματικές ανεπάρκειες, δικές μας ή των άλλων.

“Να βλέπεις στον έρωτα, να αγαπάς με τα μάτια ανοιχτά” και δε θα χάσεις.